Błędy specyficzne – błędy charakterystyczne dla dysleksji rozwojowej.
Błędy specyficzne dla zaburzeń funkcji wzrokowych (percepcji i pamięci wzrokowej):
- mylenie liter o podobnym kształcie, np. a – o, l – t – ł, m – n, n – r, u – w, ę – e, ą – a
- mylne odtwarzanie położenia liter, np. b –p, b – d, d – g, p – g, m – w, u – n
- pomijanie drobnych elementów graficznych liter, np. znaków diakrytycznych
- nieróżnicowanie liter małych i wielkich
- błędy typowo ortograficzne ó – u, ż – rz, ch –h
- mylenie liter rzadziej używanych, H – f – F, Ł – F itp.
Błędy specyficzne dla zaburzeń funkcji słuchowo–językowych:
- opuszczanie liter, końcówek lub cząstek wyrazów
- dodawanie liter
- podwajanie liter
- przestawianie kolejności liter
- łączenie i rozdzielanie wyrazów, błedy w łącznej i rozdzielnej pisowni
- mylenie spółgłosek w szeregach dźwięczne – bezdźwięczne: b –p, d – t, w – f, g – k, dz – c, sz – s (nie dotyczy to pisma fonetycznego, gdy dziecko pisze tak, jak mówi, np. w słowie chleb głoska dźwięczna na końcu wyrazu traci dźwięczność i dlatego dziecko pisze chlep)
- mylenie samogłosek i – y
- zniekształcanie pisowni całego wyrazu (wyrazy bezsensowne)
- mylenie wyrazów podobnie brzmiących
- błędy w zmiękczeniach
- trudności z różnicowaniem i – j
- trudności z różnicowaniem samogłosek nosowych i cząstek -om, -on, – em, -en.
Ćwiczenia słuchowe – należy raczej mówić o ćwiczeniach słuchowo – językowych, polegających przede wszystkim na rozwijaniu fonologicznego aspektu języka, a więc na doskonaleniu słuchu fonemowego oraz kształceniu umiejętności fonologicznych.
Ćwiczenia wzrokowe – mają za zadanie usprawnianie analizy syntezy wzrokowej na materiale nieliterowym (np. składanie układanek, mozaik, puzzli) i literowym (np. rozsypanki sylabowe, wyrazowe układanie wg wzoru). Zazwyczaj te ćwiczenia łączymy z usprawnianiem motoryki rąk i współdziałania ręki i oka, czyli koordynacji wzrokowo-ruchowej. Ćwiczenia te nazywamy grafomotorycznymi, ponieważ usprawnianie manualne ma na celu podniesienie poziomu „kaligrafii” – graficznego rysunku i pisma.
Deficyty rozwojowe – inaczej dysfunkcje parcjalne lub fragmentaryczne zaburzenia rozwoju psychomotorycznego – opóźnienie rozwoju psychomotorycznego, wolniejsze tempo rozwoju określonych funkcji. Deficyty mogą mieć różny zakres, dlatego wyróżnia się: parcjalne i fragmentaryczne.
Parcjalne zaburzenia rozwoju psychomotorycznego obejmują większy obszar czynności. Przykładem jest opóźnienie rozwoju motoryki (zarówno dużej – motoryki ciała – jak i małej – motoryki rąk, czynności manualnych) lub zaburzenia rozwoju mowy (zarówno czynnej – mówienia – jaki i biernej – rozumienia).
Fragmentaryczne zaburzenia rozwoju psychomotorycznego obejmują mniejszy obszar czynności, np: motoryki rąk lub tylko rozwoju mowy czynnej.